رمز گشایی از یک پرونده معدنی/ چرا ایران در سرمایه گذاری معادن بوکسیت گینه موفق نبود؟
معدن۲۴: ایران در راستای تأمین مواد خام مورد نیاز برای صنعت آلومینیوم خود، به طور فعال در حال پیگیری فرصت‌هایی در بخش معدن بوکسیت، به‌ویژه تمرکز بر گینه به‌عنوان یک تأمین‌کننده بالقوه بود. دولت ایران، تلاش گسترده‌ای برای تنوع‌بخشی به منابع بوکسیت داشته و در این راستا، ذخایر گسترده بوکسیت گینه را به‌عنوان یک دارایی حیاتی شناسایی کرده بود.
اهمیت گینه در قابلیت‌های تولید بوکسیت آن نهفته است؛ این کشور یکی از تأمین‌کنندگان پیشرو بوکسیت در سطح جهان با ذخایر قابل توجه می‌باشد. سرمایه‌گذاری ایران در معادن بوکسیت گینه نه تنها با هدف کاهش وابستگی به سایر تأمین‌کنندگان انجام می‌شد، بلکه به‌منظور تقویت روابط اقتصادی میان دو کشور نیز در نظر گرفته شده بود. هر دو کشور به دنبال تقویت رشد اقتصادی خود بودند و همکاری در بخش معدن، فرصت به‌موقعی برای منافع متقابل فراهم می کرد.
مقامات ایرانی تعهد خود را به تسهیل فرآیند سرمایه‌گذاری در گینه اعلام کرده بودند. آن‌ها به پتانسیل پروژه‌های بزرگ‌مقیاس که می‌توانند زیرساخت‌های مورد نیاز برای عملیات کارآمد معدنی را بهبود بخشند، اشاره داشتند. ایران امیدوار بود با سرمایه‌گذاری در فناوری‌های مدرن استخراج و فرآیندهای تولید، قابلیت‌های تولیدی خود را ارتقا دهد و در نهایت، تأمین مستقیم بوکسیت با کیفیت بالا برای تأسیسات تولید آلومینیوم خود را تضمین کند.
این رویکرد ایران، بخشی از استراتژی گسترده‌تری در جهت گسترش فعالیت‌های اقتصادی خود در آفریقا بود. با بهره‌گیری از منابع گینه، ایران نه تنها به دنبال تأمین مواد ضروری بود، بلکه قصد داشت تا با ایجاد شراکت‌های ماندگار، به تقویت هر دو اقتصاد بپردازد. این استراتژی، بازتابی از دیدگاه بلندمدت ایران برای ایجاد یک پایه اقتصادی متنوع‌تر بود که امنیت منابع را برای بخش‌های صنعتی خود تضمین می کرد.
اما ایران در سرمایه‌گذاری در معادن بوکسیت گینه با چالش‌های متعددی روبرو شد که باعث شد نتواند در این بخش به موفقیت پایدار برسد.
یکی از بزرگترین موانع پیش روی سرمایه‌گذاری‌های ایران در گینه، تغییرات مکرر در قوانین و مقررات معدن‌کاری بوده است. در دهه‌های گذشته، مشکلات مدیریتی و ضعف در حکمرانی در گینه، باعث شد که قوانین معدن‌کاری و کدهای مربوط به استخراج مواد معدنی بارها مورد بازنگری قرار گیرد. این بی‌ثباتی قانون‌گذاری و نبود پیش‌بینی در محیط حقوقی، نگرانی‌هایی برای سرمایه‌گذاران خارجی، از جمله ایران، به همراه داشت.
گینه از گذشته با شرکت‌های بزرگ بین‌المللی مانند ریو تینتو (Rio Tinto) و آلوکا (Alcoa) در بخش معدن‌کاری بوکسیت در ارتباط بوده است. این شرکت‌ها با عملیات عمودی و قدرت بازار بسیار زیاد، تسلط قابل توجهی بر بازار بوکسیت دارند و شرایط را برای ورود شرکت‌های جدید مانند ایران دشوار می‌کنند. بسیاری از قراردادهای پیشین گینه با این شرکت‌ها، فرصت‌های کمی برای مذاکره به سرمایه‌گذاران جدید می‌دهد و ایران نتوانسته است در این رقابت جا باز کند.
از دیگر عواملی که بر موفقیت سرمایه‌گذاری ایران در معادن بوکسیت گینه تأثیر منفی گذاشته، مشکلات زیرساختی این کشور است. بسیاری از مناطق معدنی در گینه، به‌ویژه مناطقی که بوکسیت استخراج می‌شود، دارای زیرساخت‌های ضعیفی هستند. جاده‌های نامناسب، کمبود امکانات حمل‌ونقل و دسترسی محدود به خدمات عمومی، کار را برای شرکت‌های ایرانی سخت کرد. این مشکلات به‌ویژه برای ایران که تجربه محدودی در محیط‌های چالش‌برانگیز دارد، عامل مهمی در کاهش انگیزه‌های سرمایه‌گذاری بوده است.
مقاومت‌های محلی علیه پروژه‌های معدنی یکی دیگر از موانع اصلی ایران در گینه بوده است. برخی از جوامع محلی اعتراضاتی به پروژه‌های معدنی دارند و نگرانی‌هایی از جمله تخریب محیط‌زیست، جابجایی مردم محلی و نفع کم این جوامع از فعالیت‌های معدنی مطرح می‌شود. این اعتراضات، از جمله اعتصابات و درخواست‌های تجدیدنظر در قراردادها، می‌تواند تأثیرات منفی بر روند سرمایه‌گذاری‌های ایران داشته باشد. در چنین شرایطی، رابطه مثبت و مؤثر با جامعه محلی به دلیل پیچیدگی‌های سیاسی و اجتماعی دشوار می‌شود و بسیاری از پروژه‌ها با بحران‌های داخلی مواجه می‌شوند. منبع.
در نهایت، مشکلات مالی و اقتصادی در هر دو طرف نیز بر موفقیت سرمایه‌گذاری‌ها تأثیر گذاشته است. در حالی که گینه دارای ذخایر غنی بوکسیت است، بسیاری از پروژه‌ها به دلیل هزینه‌های بالای عملیاتی، فقدان تأمین سرمایه کافی و دشواری‌های در تأمین مالی از سوی ایران با مشکل مواجه شدند. علاوه بر این، با توجه به تحریم‌های اقتصادی ایران و مشکلات در جذب سرمایه‌گذاری خارجی، انجام سرمایه‌گذاری‌های بزرگ در معادن بوکسیت گینه برای شرکت‌های ایرانی دشوار بوده است.
