عقب نشینی استراتژیک هند در تولید ۳۰۰ میلیون تن فولاد تا ۲۰۳۰
از قرار معلوم هند در هدف قرار دادن ایجاد ظرفیت فولادسازی سالانه ۳۰۰ میلیونتنی تا سال ۲۰۳۰ به جای ظرفیت فعلی سالانه ۱۲۰ میلیون تن خود، بلندپروازانه عمل کرده است.
این امر به این دلیل است که بسیاری از شرکتهای فولادسازی هند از زیانهای سنگینی که طی چند سال گذشته با آن مواجه شدهاند، رنج میبرند و در حال حاضر تحت فشار روزافزون از سوی بانکها برای تسویه دیون و بدهیهای خود هستند و در موقعیتی قرار ندارند که یا از طریق استفاده مجدد از کارخانههای متروکه یا تاسیس کارخانههای یکپارچه فولاد ISP مبتنی بر روش کورهانفجاری (کوره اکسیژنیبازی) (BOF)ظرفیت جدید تولید ایجاد کنند.
در چنین شرایطی، کانون توجه هند به سمت بخش جایگزین فولادسازی تغییر کرده که فلزات اصلی مورد استفاده آن از آهناسفنجی تولید داخل مبتنی بر استفاده از ضایعات تامین میشود. مدیراجرایی انجمن تولیدکنندگان آهناسفنجی (SIMA) میگوید: “ایجاد ظرفیت از طریق کارخانه یکپارچه فولادسازی در کشور هند فرآیند بسیار کُندی محسوب میشود، و باید به رشد سریع فولادسازی ثانویه به روش کورهقوسالکتریکی و کورهالقایی توجه داشت.”
دو فلزی که در فولادسازی هند به روش کورهقوسالکتریکی و کورهالقایی استفاده میشود، آهناسفنجی و ضایعاتفولادی است که به این کشور وارد میشوند و یا در داخل این کشور تولید میشوند.
اما فلز ترجیحی شرکتهای فولادسازی الکتریکی هند، آهناسفنجی است، که تامین آن از منابع داخلی با قیمت ثابت تضمین شده است.