نخست‌وزیر هند به فولادسازان: جایگزینی برای زغالسنگ وارداتی پیدا کنید/ تولید ۵۰۰ میلیون تنی فولاد تا ۲۰۴۷
معدن ۲۴:نخست‌وزیر هند، نارندرا مودی، از صنعت فولاد داخلی این کشور خواست تا به دنبال راهکارهایی برای جایگزینی زغالسنگ کک، یکی از مواد اولیه مهم در تولید فولاد باشند و وابستگی به واردات را کاهش دهند.
مودی اعلام کرد که امنیت مواد اولیه یکی از دغدغه‌های اصلی صنعت فولاد است و تأثیر واردات زغالسنگ کک بر هزینه‌ها و اقتصاد هند نیازمند یافتن جایگزین‌هایی نظیر استفاده از روش تولید فولاد مبتنی بر آهن احیای مستقیم (DRI) و گازسازی زغالسنگ است که می‌تواند منابع داخلی زغالسنگ را به شکل بهتری بهره‌برداری کند.
وی توضیح داد که هند به طرز قابل توجهی وابسته به واردات زغالسنگ کک است، زیرا منابع داخلی این ماده از کیفیت مناسب برخوردار نیستند و تنها در مقادیر کم برای ترکیب استفاده می‌شوند.
نخست‌وزیر همچنین به چالش‌های دیگری نظیر وابستگی به واردات نیکل و منگنز اشاره کرد و بر ضرورت تقویت همکاری‌های جهانی، تأمین زنجیره‌های عرضه، و ارتقای فناوری توسط صنعت داخلی برای دستیابی به راه‌حل‌های سریع‌تر تأکید نمود.
مودی اهداف بلندمدت صنعت فولاد را کاهش واردات به صفر و دستیابی به صادرات خالص عنوان کرد. وی بیان کرد که این اهداف زمانی محقق خواهند شد که صنعت آماده پذیرش «فرآیندهای جدید، درجات جدید و مقیاس‌های جدید» باشد و برای دستیابی به ظرفیت ۵۰۰ میلیون تن فولاد تا سال ۲۰۴۷ تلاش کند.
به گفته وی، مصرف سرانه فولاد در هند در حال حاضر حدود ۹۸ کیلوگرم است و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۳۰ به ۱۶۰ کیلوگرم افزایش یابد که نشان از رشد زیرساخت‌ها و اقتصاد کشور دارد. همچنین دولت استفاده از فولاد ساخت هند را برای پروژه‌های دولتی الزامی کرده است، اقدامی که مصرف بالای فولاد در ساخت‌وساز و زیرساخت‌ها را به ابتکارات دولتی مرتبط می‌کند.
مودی به برنامه‌ها و اقدامات متعدد دولت که همچنان از بخش فولاد حمایت خواهند کرد اشاره کرد؛ از جمله طرح PM Gati Shakti برای یکپارچه‌سازی خدمات عمومی و انواع حمل‌ونقل، خط‌مشی ملی زیرساختی (NIP) به ارزش ۱.۳ تریلیون دلار که شهرها را به شهرهای هوشمند تبدیل می‌کند و توسعه پروژه‌های عظیم مثل جاده‌ها، راه‌آهن، فرودگاه‌ها، بنادر و خطوط لوله را سرعت می‌بخشد.
مودی تاکید کرد که طرح حمایت از تولید داخلی (PLI) در بخش فولاد تولید فولادهای باکیفیت برای بخش‌های دفاعی و استراتژیک را تقویت کرده است؛ بخش‌هایی که پیش‌تر به طور قابل ملاحظه‌ای وابسته به واردات بودند.